Vanuit hun studio in Breda maken Rob en Robin illustraties voor klanten als The New York Times, Apple en Die Zeit. Het is dezelfde plek waar experiment centraal staat en ze zichzelf keer op keer opnieuw uitvinden. Graphic Matters ging in gesprek met het tweetal.

Rob en Robin omschrijven zichzelf niet als klassieke illustratoren, hun werkwijze wijkt daarvoor teveel af van de standaard. Zo werken ze bijvoorbeeld altijd samen aan dezelfde tekening. Nee, niet met twee handen om één pen. Hoe dat proces in zijn werk gaat? Het onderwerp van de opdracht dient als uitgangspunt. Beiden gaan aan de slag met digitaal schetsen. Er is geen brainstorm, er zijn nog nooit memo’s op de muur geplakt en er wordt bijna niet gepraat. Verder hebben de vrienden het wel heel gezellig hoor.

Rob bekijkt de schetsen van Robin en vice versa, waarbij ieder de stappen van de ander zorgvuldig controleert. Doordat ideeën uit beide schetsen samenkomen ontstaat er een concept. De basis van hun illustraties is altijd hetzelfde: denken vanuit een object dat vervreemd wordt. Het moet iets zijn dat niemand ooit eerder zag, wat zorgt voor een hoog gehalte aan originaliteit. Deze ‘absurde maar begrijpbare tekeningen’ prikkelen de kijker en spelen met alledaagse objecten. De illustratie bevat precies voldoende details om de boodschap over te brengen. Geen ‘hahaha-factor’ maar een slimme ‘ha!’.

Grote speeltuin

De bekende tekenprogramma’s heeft het duo inmiddels wel uitgespeeld. Liever sluiten ze zichzelf op en duiken ze volledig in 3D-software. De verschillende functies maken het mogelijk om binnen één ontwerp meerdere opties te onderzoeken. Door voortdurend te experimenteren ontdekken Rob en Robin nieuwe manieren van illustratie en animatie. Diepgravend empirisch onderzoek leert hen vernieuwende technieken, die ze inzetten om potentiële klanten te laten zien wat zij kunnen. En zodra ze een nieuwe skill beheersen, gaat de speeltuin weer opnieuw open.

Duidelijke afspraken maken mogelijk dat ze beiden in dezelfde stijl tekenen. Al ziet het tweetal zelf heel goed wat door wie getekend is. Soms voelen ze zich meer ‘constructeur’ dan tekenaar. Er wordt niet uit de losse pols getekend, iedere schets is gebaseerd op een referentiebeeld dat wordt overgetrokken. Het proces bestaat uit lijnen trekken, passen, meten en in elkaar zetten. Een mooie term die tijdens het gesprek overwogen wordt is ‘bouwers van beeldtaal’. Al besluiten ze het uiteindelijk toch bij illustratoren te houden.

Toekomst

Als het werk een herhaling van zetten wordt, valt de uitdaging voor Rob en Robin weg. Door nieuwe technieken toe te passen en samen kritisch te zijn, blijven ze verrassend werk maken. Eindeloos spelen in 3D-software, in elkaars schetsen wroeten, objecten vervreemden en groots dromen: daar zijn ze nog lang niet klaar mee. Dit experimentele illustratie-duo gaat nog voor vele ha!’s zorgen.